به شنیدن من ؛ به ترانه ی تو
دوشنبه, ۶ آذر ۱۳۹۱، ۰۵:۲۸ ب.ظ
سروده ی اول من که بدون دغدغه مندی در وزن شعر ، نگاشتم ؛ نگاه خیرخواهانه دوستان موجب رشد حقیر خواهد شد ؛ انشاءالله .
خسته خسته از زمانه
با دلی پر بهانه
می نشینم به امیدی
که بیاید یک نشانه
ناگهان در این هیاهو
شنفتم ذکری از هو
حرفی از قرآن و آیه
به تعجب پریدم
به تغافل لب گزیدم
که چرا من
این چنینم ؟
پس دوباره می نگارم
خسته خسته از زمانه
اما اینک
پر امیدم
چون که با آیه آیه
هم مسیر و هم اسیرم
آیه آمد پر ز حکمت
تا بگیرم درس و عبرت
که آنان
که هستند اهل ایمان
چرا باید بترسند ؟
یا
استقامت نورزند ؟ (1)
ناگهان از جا پریدم
که گویا به آسمان رسیدم
به ذوق و به شوق و امیدی
دل از خویشتن خویش و دنیا بریدم
که در این هوای کثیف و سمّی
حکمتی از رب و عشقم شنیدم
و اینک بعد روزهای سنگی
با جمع و تفریق های کسری
به نتیجه به وحدت رسیدم
که با تزاید با تغافل
با تسامح با تساهل
با نگاهی بر تجاهل
با ترس و خوف و حزن و اندوه
یا بی صبر و شکیبایی ممدوح
یا بی تفاوت
نسبت به مصحفِ مکتوب
به رسول و خاندان مطهور
که نتوان پا نهاد
در بهشت و جنان
که اینگونه میشوم مرد مجهول
و اینک خسته اما پر امیدم
خسته از آنچه بودم
پر امید از آنچه خواهم
پس بیا یا خدایی
بینداز بر من نگاهی
تا در این کشت و زرع های دنیا
شوم آن درخت و نهالی
که خواسته آقایِ عالی(ع) (2)
؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛
1- اشاره به آیه ی13 احقاف .
2- مقصود حضرت علی (علیه آلاف التحیه و الثناء) بوده .
