جدال تکراری رابین هود - داروغه

یادداشتی بر فیلم سینمایی خط ویژه :

خط ویژه فیلمی ست اجتماعی با موضوع مشکلات اقتصادی و با یک روند داستانی تکراری که بازیگرانی چون مصطفی زمانی، هانیه توسلی، هومن سیدی، میلاد کیمرام، محسن کیایی، پریناز ایزدیار، میترا حجار، و سام قریبیان در آن به ایفای نقش پرداخته اند .

فیلم ، داستان دو گروه جوان است که هر دو برای منظوری دنبال پول می گردند . یکی دنبال پرداخت بدهی پنج میلیونی خود از راه مشروع و دیگری به دنبال آن است تا با هک کردن حساب یکی از مفسدان اقتصادی پول را به اصطلاح بالا بکشد . اما با یک اشتباه ، تمام ده میلیارد تومان به حساب آن دو جوان بدهکار واریز می شود و روند قصه در کشمکش تعقیب و گریز بین طرفین ادامه پیدا می کند .

هرچند دغدغه ی مصطفی کیایی در به نمایش در آوردن یکی از معضلات اجتماعی جامعه قابل تقدیر است ولی اثر او همچون سایر فیلم های مشابه دارای یک داستان تکراری با منش رابین هودی ست که تلاش می کند از غارتگران بدزدد و به نیازمندان جامعه کمک کند . روندی که سعی می کند عمل خلاف شخصیت های خود را به خاطر تبعیض های موجود در جامعه موجه نشان دهد که این را از گفتگوی بین شخصیت ها می توان به خوبی فهمید .

فیلم کیایی سعی می کند آمیخته ی با طنز باشد تا مخاطب خود را بخاطر تکراری بودن روند داستانش خسته نکند اما بارها اتفاق می افتد که از زبان شخصیت ها ناسزا و توهین شنیده می شود .

خط ویژه به حقیقت خط ویژه ای ست که برخی با رانت خواری و پارتی بازی برای خود باز کرده اند و در مقابل عده ی کثیری که از داشتن روابط محروم و از ضوابط نیز درمانده اند و وقتی حکومت هم برای آنان که با دست رنج خود زندگی می گذرانند و به دنبال ترقی نیز هستند کاری درخور نمی کند یا بایستی رابین هود شوند و حق مسلم دانسته و ضایع شده ی خود را از داروغه ها بگیرند یا باید به انتظار کمک رابین هود و دار و دسته اش باشند تا مگر فرجی برای شان حاصل شود .

فیلم مصطفی کیایی بالعکس ظاهر اجتماعی خود آمیخته ی با یک نقد سیاسی است که آن را متوجه حکومت می سازد . حکومتی که برای برخورد با مفسدان و اخلال گران اقتصادی یا عملی صورت نمی دهد یا اگر هم بدهد عده ای خرده پای رابین هود مآب را به جای عوامل اصلی دستگیر می کند .

خط ویژه هرچند خود را آغشته ی به طنز می نماید تا حقیقتی را به مخاطب بفهماند اما متاسفانه فیلم توهین آمیزی است تا جایی که در سکانس پایانی فیلم وقتی مصطفی زمانی و همسرش با به دام افتادن در دام ماموران تمام دلارها را از بالای پل عابر پیاده در اتوبان پخش می کنند کارگردان با تصویر کشیدن ترمز زدن همه ی ماشین ها و متعاقبا پیاده شدن سرنشین های آن به نوعی ملت را گدای دلارهای آمریکایی عده ای رابین هود منش معرفی می کند اما آن پول ها را حق ضایع شده ی مردم می خواند .

آخرین اثر مصطفی کیایی پر است از شخصیت هایی منفی که یا فریفته ی پول اند و یا به خاطر آسایش نداشته در زندگی فریفته ی آن می شوند و در مقابل خود را مصلح اجتماعی می دانند اما با همه ی تلاشی که مثبت جلوه داده می شود باز محکوم به شکست اند و نان را آن می خورد که دستش به گوشت می رسد .

فیلم خط ویژه آنچنان تکراری ست که گویا تمام تلاش و همت کارگردان بر آن بوده است که فقط یک سکانس را به نمایش در آورد ؛ آن هم با به تصویر کشیدن تیترهای درشت روزنامه ی اصلاح طلب که در آن تیترهایی با عنوان برخورد با مفسدان اقتصادی در کنار تیتر " احمدی نژاد از نارمک تا دادگاه " به چشم می خورد .

کیایی شاید اثر خود را جزو فیلم های انتقادی بداند اما نقدهایی را مطرح می کند که همه ی جامعه بدان واقف اند تا جایی که دانش آموزان مقاطع دبستان هم سر آن بحث و گفتگو می کنند . اشکال کار کارگردان در آن است که فیلم خود را آنچنان در روند نمایشی و پایان دادن به قصه اش درگیر کرده است که از دادن طرح و ایده برای رفع چنین معضلی محروم نموده است . در صورتی که پرداختن به معضلات اجتماعی توسط یک هنرمند باید خلاقانه و ایده پردازانه باشد و هم بتواند راه حلی را پیش پای مردم و مسئولین بگذارد و گرنه صرف مطرح کردن انتقادها را که مقاله نویسان منتقد بر عهده دارند .

خط ویژه با همه ی ظواهری که دارد اما فیلمی نیست که در خور شأنیت ملت ایران باشد و گواه نگارنده سکانس هایی ست که در آن علنا به مردم توهین می شود . ای کاش تمام همت کارگردان و همکارانش به جایی ختم می شد که سرمایه سالاری و دنیا طلبی در آن نقد و قناعت هنرمندانه گنج بی پایان معرفی می شد و حقیقتی فراموش شده ای را بازگو می نمود تا مخاطب به یاد بیاورد که آرامش در آسایش و رفاه زدگی نیست بلکه در قانع بودن به روزی ست که هم آسایش را در بر دارد و هم آرامش تن و جان را .